Party girl is een teder portret van een vrouw op leeftijd. Angelique voelt dagelijks de pijn van het ouder worden, de angst om alleen te sterven en realiseert zich dat haar dagen als barhostess geteld zijn. De uitnodigende en realistische stijl en de geweldige performance van Angélique Litzenburger (Angelique) zorgen voor een goede en vermakelijke film. Toch verlaat de kijker de zaal met een lichtelijk onvoldaan gevoel doordat er enig gebrek is aan diepgang en het verhaal een sterk einde mist.

De film is gesitueerd aan de Frans-Duitse grens waar er een overvloed is aan (strip)clubs en duistere cafés. Deze wereld wordt bewoond door goedgemutste, joviale lieden die op zoek zijn naar vermaak. Angelique is een vrouw die de 60 nadert en haar taak is om deze lieden financieel uit te kleden. Hoewel de klanten komen voor de jongere dames, is Anguelique degene die hen op hun gemak stelt en zorgt dat de ‘dure’ flessen champagne en mixdrankjes gaan vloeien. Angelique leeft met de dag en drinkt alsof er geen morgen is. Dit leven heeft zich echter op haar gebrandmerkt in de vorm van diepe rimpels en een schorre stem. Nacht na nacht, gast na gast zet Angelique haar pokerface weer op en mengt ze zich onder de duistere figuren.

Op een nacht doet één van haar vaste gasten aan haar een openbaring. Michel is een grote gepensioneerde mijnwerker en totaal bedwelmd doet hij Angelique een aanzoek. Angelique stemt in maar al gauw komen allerlei problemen naar de oppervlakte. Wat moet ze doen met haar vier kinderen, elk verwekt door een verschillende vader? Ook vraagt Angelique zich af of ze na zo’n turbulent leven wel een traditionele huisvrouw kan worden, wat Michel ongetwijfeld van haar verwacht. Tot slot en misschien wel de belangrijkste vraag is of ze ,diep in haar hart, wel van de arme Michel houdt? Ze kan niet voor eeuwig in de bar werken en een reserve om op terug te vallen heeft ze vast niet, maar stilletjes weet ze dat Michel niet haar prins op het witte paard is.

De film werd geregisseerd door drie nieuwe, jonge regisseurs (Marie Amachoukeli-Barsacq, Claire Burger en Samuel Theis). De film is gebaseerd op het levensverhaal van de moeder van regisseur Samuel Theis. Zijn moeder, Angelique Litzenburger, speelt in deze film een gefictionaliseerde versie van zichzelf wat zorgt voor een ontzettend natuurgetrouw en realistisch portret.

Kortom, alle elementen zijn aanwezig voor een prachtig drama. Helaas worden vele thema’s worden niet uitgewerkt en vragen blijven onbeantwoord. Zeker het einde mist substantie en had gezien het sterke begin veel beter, intenser en minder voorspelbaar gekund. Dit betekent niet dat de film in zijn geheel niet goed is, maar er blijven open eindjes. Party girl is een mooi portret, een leuk inkijkje in een doorgaans gesloten wereld maar blijft als drama toch wat dunnetjes.

Geschreven door Aldo Kempen