‘’Een beetje zoals Lady en de Vagebond, maar dan niet voor kinderen.’’ Deze ietwat simplistische doch begrijpelijke leus ving ik op toen ik de bioscoopzaal uitliep na het zien van White God. De film van regisseur Kornél Mundruczó neemt de kijker mee in het verhaal van de dertienjarige Lilli en haar bastaardhond Hagen. Lilli, een muzikale einzelgänger uit Boedapest vindt steun bij haar hond Hagen, nadat ze vanwege haar moeders vertrek naar Australië noodgedwongen is ingetrokken bij haar emotioneel ingetogen en tamelijk koppige vader. Vader Dániel blijkt daarnaast niet de grootste dierenvriend, wat zijn relatie met Lilli bemoeilijkt. De wegen scheidden daarom al snel voor Lilli en Hagen, waarin de film wordt vervolgd zowel vanuit Lilli’s als Hagen’s perspectief. Een uiterst geschikte formule voor een kinderfilm, althans, zo lijkt het op het eerste gezicht. Al snel zou blijken dat White God een duistere dimensie waarborgt met hondengevechten en horrorachtige liquidaties, waarin op surrealistische wijze hedendaagse Hongaarse politieke issues en de superioriteit van mens over dier aan de kaak worden gesteld.

Mijn 101 Dalmatiërs verwachting werd meteen ontkracht toen in een van de eerste scènes een geslachte koe expliciet wordt opengesneden door Dániel en zijn collega’s van het slachthuis. Geen enkel orgaan wordt door de camera buiten beschouwing gelaten. Na het snijwerk waar in de zaal menig maag van omdraaide sprak Dániel compleet nuchter en alsof het niets is: ‘’geschikt voor consumptie’’.Deze woorden typeren de menselijke hypocrisie en superioriteit over dieren in de huidige consumptiemaatschappij. Iets wat wij mensen liever niet onder ogen komen en waar velen van ons geen seconde van wakker liggen. In White God word je daar echter keer op keer mee geconfronteerd en legt het je een soort schuldgevoel op als mens zijnde. Wanneer tegen Lilli’s wil Hagen op straat wordt gezet omdat haar vader geen geld heeft om hondenbelasting te betalen, vraag ik me af hoe Dániel zo onvoorstelbaar ongevoelig kan zijn. Tegelijkertijd begrijp ik dat hij noodgedwongen afstand moet nemen van Hagen.
Mundruczó speelt slim in op deze menselijke gewetenskwesties. Zelfs wanneer de honden op brute wijze wraak nemen op de mensen die hen pijn hebben gedaan in het verleden, weliswaar tamelijk ongeloofwaardig, bespeelde mij de gedachte dat deze daden gerechtvaardigd kunnen worden.

Opvallend aan deze film die uitwijkt naar uiteenlopende genres als feelgood, drama en horror is de onderliggende politieke lading, zoals de pijnlijke weergave van de Hongaarse overheid die bastaardhonden in de ban wil doen door hoge belastingen te heffen. Ook wordt er in verschillende dialogen gehamerd op de Hongaarse raszuiverheid van honden, alsmede van hun baasjes. Hongarije kampt al jaren met een tweestrijd tussen de etnisch Hongaarse bevolking en de Roma-gemeenschappen. Mundruczó drijft daar de spot mee wanneer in de film wordt gediscrimineerd op basis van ras bij honden. ‘’Moet je die zigeuner horen blaffen!’’
Ook de alsmaar groeiende drugscultuur onder jongeren in Boedapest wordt aangekaart wanneer Lilli wordt opgepakt met drugs op zak. Dit staat redelijk los van de verhaallijn en voelt een beetje misplaatst, maar laat tegelijkertijd op realistische wijze zien hoe gemakkelijk de jeugd in zulke circuits terecht kan komen.

Wat ook absoluut niet onvermeld mag blijven zijn de prachtige beelden van de rennende roedel door de straten van Boedapest in ochtendgloren . Het vergt namelijk een knap staaltje acteerwerk van honden die te midden van een drukke stad in hun rol kunnen blijven.

White God springt van hot naar her, is niet in een hokje te plaatsen, maar zet je zonder meer aan het denken. Dit overkwam mij in ieder geval bij de eerste labrador die ik onderweg naar huis tegenkwam en mij met priemende ogen aankeek alsof hij me iets wilde vertellen. Na het zien van deze film heb je het idee te weten wat er écht in honden omgaat, maar of dat betekent dat ze zulke ‘trouwe’ viervoeters zijn is maar de vraag.

Geschreven door Ruben Wissing