Een meisje fietst door de verlaten straten van Boedapest. Er is niemand te bekennen. Ze fietst langs een auto, die met knipperende lichten en open deuren midden op een enorme brug staat, langs lege huizen in het ochtendgloren. Het enige geluid komt van de trappers van haar fiets en het gefladder van een paar vogels. Plotseling komt er vanuit een zijstraat een horde woeste honden achter haar aangerend, die steeds dichterbij komt. Deze imposante, surreële scène vormt de opening van White God.

De film vertelt het verhaal van Lili, een dertienjarig meisje dat, na het vertrek van haar moeder naar Australië, samen met haar geliefde hond Hagen, noodgedwongen bij haar vader in huis komt te wonen. Hij blijkt echter niet de grootste dierenvriend en weigert belasting te betalen voor het dier. Al gauw wordt Hagen uit huis gezet, tot het grote verdriet van Lili. ‘Klinkt als een sentimentele kinderfilm’, zou je zeggen, maar niets is minder waar. De film zit vol vreselijk dierenleed en regisseur Kornél Mundruczó probeert duidelijk aan te kaarten hoe dieren op verschillende manieren door de mens worden misbruikt. White God is dan ook geen film voor gevoelige dierenliefhebbers.

Het verhaal wordt zowel uit het perspectief van Lili, als uit dat van Hagen verteld. Het ware hoofdpersonage van de film is echter de hond Hagen, die je meesleept in zijn noodlottige verhaal. Met zijn sterke acteerwerk, als je dat zo kunt noemen, wekt de hond meer medelijden op dan zijn baasje, Lili. Het samenspel met de andere honden is ook erg overtuigend. Er is in deze film opvallend weinig gebruik gemaakt van special effects en je vraagt je af hoe de makers het toch in godsnaam voor elkaar hebben gekregen dat al die honden precies doen wat in het script staat.

Toch slaagt de film er niet in zijn politieke boodschap goed over te brengen. Dit komt waarschijnlijk door de manier waarop het verhaal verteld wordt. Het lijkt soms namelijk net een Hollywoodthriller, waarin honden worden achtervolgd alsof het boeven zijn en niet een mens maar een hond de held van de film is. Wat dat betreft is White God interessant: het is niet gebruikelijk dat een film gedragen wordt door dieren.

Hoewel de regisseur van White God misschien niet goed gelukt is de film een politiek statement te laten zijn, is het een bijzondere en indrukwekkend knap gemaakte film.

Geschreven door Emily Rhodes