Hou jij ook zo van keukenkastjes versieren met sinaasappelsap op je hoofd?

Door deze zin aan het begin van deze recensie te zetten hoopte ik dat je even heel erg in de war zou zijn. Want dat gevoel had ik na het zien van deze film…

P’tit Quinquin was  in eerste instantie op televisie als serie. Nu wordt het in de bioscoop gedraaid als een 4 uur durende film, uiteraard met pauze. De film gaat over een klein dorpje aan de kust van Frankrijk waar er lichaamsdelen van een mens in een dode koe worden gevonden. Er volgt een ‘whodunnit?’ verhaal waarbij een gekke inspecteur Van der Weyden en zijn hulpje op zoek gaan naar de dader. Belangrijker nog dan de missie die Van der Weyden voelt om de misdadiger, die een seriemoordenaar blijkt te zijn, achter de tralies te krijgen, zijn de onderlinge verhoudingen in het dorpje en de absurde gebeurtenissen die hieruit voortkomen. De priester krijgt de slappe lach tijdens de uitvaartdienst van het eerste slachtoffer, een plaatselijk zangeresje doet haar best om op tv te komen en brengt een droog optreden met een hijgerige overslaande valse stem, en nog veel meer.

Een opmerkelijk aspect is dat sommige acteurs van de film zijn gecast in het gebied zelf. Zo krijgen ‘gewone boeren’ bijrollen. Op die manier, vindt de regisseur, zijn de personages en het landschap in harmonie. Echter als je goed kijkt lijkt het soms of een van de bijrollen stiekem moet lachen. Je vraagt je af of dit bij het filmpersonage hoort of bij de persoon zelf die het filmen allemaal maar spannend vindt. Hiernaast zijn er nog enkele opmerkelijkheden: tijdens een scène draait af en toe een acteur zich plotseling om en kijkt recht in de camera. Of kijkt hij ergens anders naar? Kijk hij net langs de camera? Hij blijft even kijken en gaat daarna rustig verder met de scène. Dit heeft een vervreemdend effect.

Het laatste opmerkelijke aspect is dat bijna alle personages een tic of een handicap hebben, die door de film enorm wordt uitvergroot. Soms is het moeilijk te bepalen of je daarom moet lachen en hoe, omdat het door de herhaling ook een slapstickeffect heeft.

Deze film is wel, zoals ze dat zeggen, ‘een lange zit’. Er gebeurt niet heel veel in het verhaal, er mist een opbouw en een climax.  Hierdoor zwakt het verhaal naar het einde toe af en is het lastig om je volle aandacht erbij te houden.
Maar wat mij betreft is dit zeker een aanrader! Het is heel humoristisch en naar mijn idee vrij experimenteel. Interessant voor filmliefhebbers, filmmakers en perfect voor een vrije zondagmiddag.

Geschreven door Paola Scholte