De Chinese misdaadfilm Black Coal opent met shots van lichaamsdelen die tussen de kolen in een kolencentrale terecht zijn gekomen. Ze zijn verpakt in wit plastic en steken daardoor extra af tegen de donkere kolen. Een team van rechercheurs wordt ingeschakeld om de zaak te onderzoeken, maar het lukt ze niet deze op te lossen. Vijf jaar later zien we hoe een van de rechercheurs, Zhang Zili, die inmiddels gedegradeerd is tot beveiligingsbeambte en een drankverslaving heeft, betrokken raakt bij een nieuwe moord, die overeenkomsten vertoont met de eerste zaak. De moorden lijken telkens te maken te hebben met dezelfde geheimzinnige vrouw. Zili gaat achter haar aan om het mysterie dat zich rond haar afspeelt op te lossen.

Dit alles speelt zich voor het grootste gedeelte af in een oversneeuwde Chinese stad. Het wit van de sneeuw contrasteert met de zwarte kolen die in het begin van de film te zien waren. Opvallend is dan ook dat de oorspronkelijke Engelse titel Black Coal, Thin Ice voor de Europese release van de film veranderd is naar alleen Black Coal. De eerste titel was eigenlijk veel toepasselijker geweest, aangezien het ijs in de film ook prominenter aanwezig is dan de kolen.

De sfeer van deze film, die op de Berlinale de Gouden Beer voor beste film won, is ijzingwekkend. Er heerst een kille, gespannen stemming onder de personages; er wordt weinig gesproken en het plot wikkelt zich langzaam, maar schokkerig af. Vaak lijkt er weinig te gebeuren, totdat de rust plotseling wordt onderbroken door bruut geweld. Dit zorgt ervoor dat je als kijker nooit zeker bent van wat je te wachten staat en het gevoel krijgt geen grip te hebben op het verhaal.

Dit ongrijpbare is kenmerkend voor Black Coal. Steeds voel je dat je iets ontgaat, door de taalbarrière en de mimiek van de acteurs. Het acteerwerk is subtieler en minder expressief dan we als Europese kijkers misschien gewend zijn. Het maakt dat de film moeilijk in woorden te vatten is en vervreemdend kan werken. Maar dit vervreemdende heeft ook iets moois: het is iets wat we niet gewend zijn om te zien. Vooral de slotscène is vervreemdend, maar tegelijkertijd prachtig. Black Coal is een interessante ervaring, maar als kijker moet je er misschien wel op voorbereid zijn dat je hem niet volledig zult kunnen doorgronden.

Geschreven door Emily Rhodes