“Hoeveel slagroom wil je bij je chocolademelk?” Ik kijk hem dankbaar aan. “Dat vind ik nou een goede vraag” antwoord ik. De barman van Rialto glimlacht. “Jij moet stop zeggen” gebiedt hij mij terwijl hij de spuit boven de dampende chocolademelk houdt. Als de slagroom net een klein beetje boven de rand van het glas uitkomt, roep ik “stop!” Hij geeft het glas aan mij en draait zich om naar de kassa. Ik pak mijn portemonnee en schiet in de stress. Ik heb maar €3,50 contant bij me. Mijn ogen schieten heen en weer op zoek naar een pinapparaat. “Dat is dan twee euro vijftig” zegt de vriendelijke barman. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in Amsterdam voor zo weinig geld zoveel slagroom met chocolademelk heb gekregen. Ik geef hem drie euro. “Laat de rest maar zitten” glimlach ik.

Ik ga zitten aan één van de tweepersoonstafeltjes die nog over is want het is best wel druk op deze zaterdagavond in Rialto. Over twintig minuten begint mijn film dus ik heb nog even de tijd om een beetje op mijn telefoon te klooien. Een oudere meneer met een krantje in zijn handen en een lief gezicht gaat bij mijn tafeltje staan en vraagt of de stoel tegenover mij bezet is. “Nee hoor, ga lekker zitten” antwoord ik. Hij gaat zitten, zet zijn kopje zwarte thee op tafel en slaat de krant open. Ik ga verder in mijn digitale krant en besef me dat hier twee totaal verschillende generaties tegenover elkaar tevreden wachten op de film die zo begint.

En die film is 10.000 KM. Dit aantal staat voor de afstand die zo ongeveer tussen Alex en Sergi zit, een knap stel uit Barcelona. Zij krijgt de kans om aan een expositie te werken in Los Angeles, iets wat ze in Barcelona als Engels docent niet kan doen. Sergi wil eigenlijk het liefst aan kinderen beginnen met zijn vriendin maar stemt er toch mee in want na zeven jaar kan dat ene jaar wachten op een kindje er ook wel bij. En dus gaat het gelukkige stel fysiek uit elkaar en hebben ze alleen nog maar contact via Skype, Whatsapp en Facebook.

En dan moet ik denken aan de oudere meneer die net tegenover mij zat en nu twee stoelen naast me in de zaal is gaan zitten. Wat moet hij denken van deze film die overduidelijk mijlenver van zijn generatie af staat? Niet alleen omdat je het toen moest doen met wekenlang wachten op een brief van je geliefde 10.000 kilometer verderop, maar ook omdat het egocentrische individualisme typisch iets is voor iedereen geboren na 1980 (uitzonderingen daargelaten). Alex kiest namelijk voor haar eigen geluk boven het geluk dat zij samen met Sergi heeft. Zij wil zichzelf ontwikkelen en ontplooien en vindt dat blijkbaar belangrijker dan het stichten van een gezin.

Regisseur Carlos Marques-Marcet heeft deze kenmerken van de moderne maatschappij prachtig verweven met de veranderende liefde tussen Alex en Sergi. Waar de twee in de eerste tien onafgebroken openingsminuten een perfect op elkaar ingespeeld stel zijn – de liefde spat van het scherm af tijdens hun ochtendritueel van vrijen, tanden poetsen, douchen en ontbijten – verandert dit samenzijn in losse snippers als Alex weg is. Vanaf dat moment zien de twee elkaar alleen nog via Skype. Ik hoopte niet dat ik twee uur lang naar trage- en schokkerige Skypebeelden hoefde te kijken en dat hoefde gelukkig niet. De kwalitatief slechte beelden van hun Skypesamenzijn worden in deze film afgewisseld met scherpe beelden van Alex en Sergi apart van elkaar in hun kamers.

En hiermee komen we bij het mooiste van de film: Marques-Marcet heeft maar twee acteurs en twee ruimtes gebruikt voor zijn film. Alex en Sergi (had ik al gezegd dat hij echt heel erg knap is?) zijn de enige spelers in deze film. De enige plekken waar dit verhaal zich afspeelt is haar kamer en in zijn huis. Hierdoor ligt de focus in de film constant op de relatie van Sergi en Alex en fungeert de ruimte waarin ze zich bevinden als een metafoor voor het verstikkende en lege karakter dat hun relatie langzamerhand krijgt. Tekenend vind ik de scène waarin de twee elkaar eigenlijk niks te melden hebben tijdens hun Skypegesprek. Alex zegt dan dat ze vroeger over alle onderwerpen van de wereld konden praten. “Maar toen hoefden we niet te praten” stelt Sergi.

10.000 KM is dus een ‘feest’ der herkenning voor hoe jonge mensen tegenwoordig met elkaar omgaan in relaties en daar heeft Marques-Marcet knap alle digitale communicatiekanalen voor gebruikt. Bij de aftiteling zien we alleen de twee namen van de hoofdrolspelers. En een bedankje aan Facebook, Skype, Whatsapp en Apple.

Geschreven door Bianca Schrijver