Regisseur Miroslav Slaboshpitsky maakte deze film, die bij het Cannes Festival vier (!) nominaties in de wacht sleepte, met dove acteurs, wat betekent dat de hele film in gebarentaal is. Er is geen ondertiteling of voice-over. Het draait in The Tribe namelijk om liefde en haat: onze diepste emoties, die zonder woorden volledig kunnen worden geuit. Je zou verwachten dat een film, waarin alleen in gebarentaal gecommuniceerd wordt, niet te begrijpen valt voor een gewoon publiek. Maar The Tribe bewijst dat juist non-verbale communicatie het sterkst spreekt. Soms duurt het misschien wat langer voordat je doorhebt wat er precies gebeurt, maar uiteindelijk komt de boodschap des te harder aan.

De film heeft een sombere en vervreemdende sfeer. Niet alleen doordat er geen woord gesproken wordt, maar ook door de setting waarin het verhaal zich afspeelt. De school, met haar lege gangen waar de verf van de muur afbrokkelt, de vervallen gebouwen en de uitgestorven kermis in de buurt tonen allemaal hoe Oekraïne in verval is geraakt na de val van het communisme. Voor de dove kinderen lijkt geen goed vangnet te bestaan: op school is zelden een leraar te zien en de leerlingen worden aan hun lot overgelaten, waardoor velen van hen op het verkeerde pad terechtkomen en de vreselijkste dingen doen.

De kinderen gedragen zich letterlijk als een tribe, als een stam die samen leeft, maar waarin wel onderling gevochten wordt. Binnen de groep geldt het recht van de sterkste in de strijd om het leiderschap. Het acteerwerk is heel fysiek: de gevechten en seks worden allemaal ruw en ongecensureerd uitgebeeld. Hierdoor is het soms lastig te zeggen wat echt is en wat niet. Dit geldt ook voor het verhaal zelf: doordat de context voor ons vreemd is, is het lastig te zeggen welke delen van het verhaal realistisch zijn en welke niet.

The Tribe zal je ongetwijfeld raken met zijn ruwheid, maar ook met zijn oprechte tederheid. De manier waarop het verhaal verteld wordt maakt het een hele bijzondere film die je zeker bij zal blijven.

---