Mijn eerste schooldag op de middelbare school voelt als niet heel lang geleden. Tijdschriften zoals de Hitkrant en de Girlz hadden me goed voorbereid dacht ik. Het zou eng worden. Ouderejaars zouden me gaan plagen in de gangen en mijn rugzak zou elke dag mínstens 10 kilo wegen. Gelukkig viel het mee. Ik werd niet geplaagd en na drie dagen stapte ik over op een schoudertas, omdat de rugzak toch overbodig groot (en lelijk) was. Ook het vrienden maken ging zonder veel problemen. De eerste aardige mensen die ik in de klas zag zitten zijn mijn vrienden geworden, en dat zijn ze nog steeds.

Toch hoeft het niet altijd zo makkelijk te gaan. Helemaal niet voor de hoofdpersoon uit de film The Tribe van Miroslav Slaboshpitsky. In zijn eerste les ziet hij ook mensen waar hij mee om zal blijven gaan, maar zij beginnen hem meteen te plagen. Helaas voor de nieuwe jongen is het een internaat, dus zit hij er 24/7 mee opgescheept. Gelukkig lijkt de ‘vriendschap’ in de loop van de film iets beter te worden.

Maar er zijn nog meer verschillen tussen de school in The Tribe en met die van mij, of die in de Girlz en Hitkrant stonden beschreven. De school in de film is namelijk een doveninternaat, met weinig toezicht, en veel criminaliteit. Ze doen alles wat god verboden heeft. En überhaupt ongeveer alles wat in je opkomt als je aan criminaliteit denkt. In de film is dat ook zeer expliciet te zien.

Het expliciete beeld is er waarschijnlijk, omdat het gesprek mist. The Tribe is namelijk helemaal in gebarentaal, en zonder ondertiteling. De meeste mensen moeten het verhaal dus halen uit het beeld. En dit lukt met zulke expliciete beelden heel goed. Toch is het twijfelachtig of het niet too much is. Want niet alleen houden de scholieren zich met ongeveer elke vorm van criminaliteit bezig, maar dit laten ze ook zo duidelijk zien dat als je je handen voor je ogen doet, je niet eens stiekem tussen je vingers door wilt kijken.

Af en toe is het gewoon niet aan te zien, en ook erg overbodig. De blikken, sfeer en hints van de criminele acties zijn vaak genoeg. Het lijkt alsof de film overcompenseert en dat is zonde, want buiten dat klopt alles: het concept, de locaties, de acteurs en het verhaal. Daarom blijf het toch een film die je wilt zien. En waardoor je, hoe naar het soms ook is, alsnog door je vingers heen kijkt.

Geschreven door Charley Spaan