Op een mooie lente avond, waarop het eerste groen zich opmaakte voor de nog immer strenge nacht, begaven Bianca en Aldo zich naar Rialto. Zurich stond deze avond op hun programma. Een film over de rusteloze Nina, gespeeld door Wende Snijders, die op weg is om zichzelf te verliezen. Na dit relaas waargenomen te hebben nestelden de recensenten zich in een klein warm hoekje van het café om deze ervaring gezamenlijk te verwerken.

Aldo: Wat is je eerste indruk?
Bianca: Poe, heftig. Het is best wel een film die rauw op je dak komt met heel veel verdriet en drama. Ik moet er even van bijkomen.

Aldo: Wat vond je van Wende Snijders?
Bianca: Ik heb expres heel goed op haar gelet omdat de zangeres nog nooit eerder had geacteerd en dat leek mij in eerste instantie een heel groot risico om een onervaren actrice meteen de film te laten dragen maar het pakt eigenlijk super goed uit. De rol die Snijders neerzet, die van de ontredderde Nina die erachter komt dat haar halve leven een leugen was, is heel rauw en puur en dat kan een onervaren actrice misschien wel beter neerzetten dan een actrice die zich heel bewust is van zichzelf en de camera’s. Aan de andere kant komt haar spel zo natuurlijk over dat je haast niet gelooft dat ze nog nooit heeft geacteerd.

Bianca: Wat voor een persoon is Nina?
Aldo: In het eerste gedeelte van de vertelling komt het karakter van Nina het sterkst naar voren denk ik. Zwervend langs snelwegen, pompstations en motels wordt haar drang naar zelfdestructie duidelijk.
Ondanks haar hedonistische leven vol gewelddadige seksuele uitspattingen, lijkt ze hier geen enkel plezier of genot uit te putten. Langzaam worden haar psychologische wonden duidelijk en blijkt de snelweg niet een romantisch symbool voor een nomadisch bestaan maar het teken van een vlucht. Niet op reis om een doel te bereiken of iets te vinden, maar om jezelf te verliezen.

Aldo: Vond je het een goede keuze van de regisseur om het verhaal niet chronologisch te vertellen?
Bianca: Het was in het begin nogal heftig en overdonderend omdat je midden in de misère van Nina valt en nog geen idee hebt hoe ze daar is gekomen. Je wordt dus meteen gedwongen om goed op te letten als kijker om te achterhalen wat de verhoudingen zijn tussen de personages en waarom Nina’s leven zo op zijn kop staat. Als het middengedeelte – wat dus als eerste deel wordt getoond – is geweest, komt het begin aan de beurt en omdat je als kijker al weet wat er daarna zal gebeuren in Nina’s leven, wordt ook het begin nog pijnlijker en verdrietiger.

Bianca: Wat vond je van de plotselinge perspectief wisselingen tegen het einde van de film?
Aldo: Nina wordt super sterk geacteerd door Wende Snijders. Ik snap zelf de stilistische keuze van de regisseuse niet om tegen het eind van de film andere personages het verhaal laten vertellen. Het voelt alsof de regisseuse het verhaal meer body wilde geven door andere blikken en karakters in te brengen. Terwijl de speelduur van de film relatief kort is (90 minuten) voelt de film als veel langer. Terwijl deze perspectief wisselingen misschien bedoelt zijn om de film body en lengte te geven, voelen deze scenes juist overbodig en als een breuk in de verhaallijn. Het karakter van Nina is juist zo goed ontwikkeld en makkelijk in staat om de film te dragen als enig perspectief.

Bianca: Zou je de film aanraden aan vrienden?
Aldo: Over Nederlandse films ben ik altijd vijf keer zo sceptisch. Nederlandse cinema geeft mij doorgaans rechtovereind staande nekharen van plaatsvervangende schaamte, maar misschien kijk ik gewoon naar de verkeerde films. Bij veel films ril ik van de Nederlandse goedburgerlijkheid en bekrompenheid. Zurich is echter een film die je raakt en zeer overtuigend meeneemt in een zwerftocht van een gekwelde geest zonder gemaakt of geforceerd aan te voelen. Zeker voor Nederlandse begrippen vindt ik de film erg sterk en zou ik het zeker niet afraden, iets dat ik zeker zou doen voor bijna elke andere Nederlandse film.

Geschreven door Bianca Schrijver en Aldo Kempen