In dit intieme ‘kamerspel’ komen twee levens samen door de overleden ziel die ze beiden zo lief hadden. Kai was de zoon van Junn (een Cambodjaanse immigrante die zich nooit de Engelse taal eigen heeft kunnen maken) en tevens minnaar van de Britse Richard. Zowel Junn als Richard verkeren in diepe rauw: Junn ziet telkens opnieuw haar laatste ontmoeting met zoon Kai in haar kamer (knappe kop trouwens) en Richard’s trillende lippen of wenende ogen geven het minimale van zijn verdriet weg. Het ding is dat Junn niet op de hoogte was van de homoseksuele geaardheid van haar zoon noch van de relatie die hij had met Richard. Ze voelt alles behalve sympathie tegenover deze jongen die, vanuit haar ogen, teveel aandacht opeiste van Kai. De positie van ‘schijn huisgenoot’ of ‘beste vriend’ waarin Richard zich altijd in heeft moeten voordoen gaat op de schop.

Lilting betekent een vrolijke of levendige manier van spreken. De titel houdt de ironie zodoende hoog: de spraak, en gelijk ook de interactie tussen de personages in de film, wordt gehinderd door een stugge taalbarrière. En niet alleen de compleet verschillende talen zorgen voor de nodige complicaties, ook de daarbij horende cultuurverschillen maken het Richard niet makkelijk toenadering te zoeken tot Junn. Hij voelt zich verantwoordelijk voor deze vrouw (die ook nog is in een tehuis voor ouderen zit) en ziet troost in het delen van hun leed. Met de komst van een tolk wordt de barrière langzaam geopend en de tengere relaties in deze ‘driehoeksverhouding’ worden eindelijk onder woorden gebracht. Wat volgt is een sensueel portret van rauw verwerking met communicatie als sleutel.

Ben Whishaw in de rol van Richard is wat de film het meest toegankelijk maakt. Het pure en prachtige acteerwerk brengt deze goed opgebouwde micro analyse naar een hoger niveau. Mooie, vaak eenvoudige beelden onder bijna stille muziek, vol zachte toch grauwe kleuren. Moeilijk blijft het personage Junn, ze blijkt niet erg onder de indruk te zijn van wat er in de wereld om haar heen gebeurt. Hierdoor is ze toch moeilijk te bereiken en daarmee komt de film toch niet helemaal goed af. Lilting is een beetje à la Dolan’s Tom à la Fèrme, maar dan teder en ontzettend lief.

Geschreven door Noah Berhitu