52 dinsdagen, van 14:00 tot 22:00. Gedurende een jaar moeten deze uren de relatie tussen moeder en dochter bevorderen. De transseksuele moeder van Billie, Jane en dus binnenkort James, heeft zo haar rust nodig in het proces een man te worden, waardoor ze niet volledig voor Billie kan zorgen. Deze trekt in bij haar hipster vader en vat de hele situatie wat lichtelijk op. Alle personages in de film doen dit overigens, wat de film een rustige, maar fijne toon meegeeft: acceptatie.

Het debuut van Sophie Hyde is een verassend maar liefdevol drama waar seksuele bewustwording op twee niveaus wordt doorgaan. Hoe belangrijk de wisselwerking hier is tussen de puberale Billie en haar moeder James is als vanzelfsprekend: beiden ontdekken een nieuwe kant van zichzelf en hebben hier elkaar meer dan ooit nodig. Ook al zal Billie dat misschien niet altijd toegeven. Samen met Josh en Jasmin (twee andere seksueel ontplooiende pubers) experimenteert ze met haar eigen grenzen. Of pa en ma hier blij mee zijn is een tweede, want ze neemt alles op met een videocamera… Dit geeft soms een documentaire-achtig randje aan de film, fictie en non-fictie lijken soms wat door elkaar te lopen.

Hydes speelt hier goed mee waardoor het resultaat heel eigen is. Op een speelse manier zijn de scènes bij elkaar gebracht, wat ietwat gewaagd is maar toch goed in de film past. Het is een goed verzocht project waarbij in de realiteit de filmmakers ook alleen elke dinsdag een scène opnamen. De niet-professionele acteurs geven een goede zuivere indruk, alles komt vrijwel geheel natuurlijk over. En misschien mist het hier juist aan enige ‘dramatische’ emotie. Ik voelde me zelden echt geraakt of verbonden. Desalniettemin is het een film die blijft boeien en die je heel aanschouwend zal ervaren.

Geschreven door Noah Berhitu