Geronimo

Geronimo, de nieuwe film van Tony Gatlif, laat het verhaal zien van een botsing tussen een Turkse en een Spaanse familie in het zuiden van Frankrijk. Muziek en dans zijn bijna altijd nadrukkelijk aanwezig in Gatlif’s films. Zo ook in deze nieuwe film, waar het drama voor grote delen in muziek en dans uitgedragen wordt.

Geronimo laat het verhaal zien van Mil en Lucky, twee jonge geliefden die samen wegvluchten uit een armoedige wijk in Zuid-Frankrijk. De 16 jarige Nil is uitgehuwelijkt aan een oudere man uit haar Turkse gemeenschap. Ze vlucht met haar geliefde Lucky die zelf uit een Spaanse gemeenschap komt. Deze actie van Nil en Lucky doet de spanningen tussen de twee families hoog oplopen. Vooral de oudere broer van Nil (Fazil) heeft het idee dat de eer van de familie geschaad is en wil deze redden door wraak te nemen.

We volgen het verhaal voornamelijk vanuit de ogen van Geronimo (Céline Sallette). Geronimo is een jonge maar geharde vrouw, die buurtwerkster is in de wijk waar dit alles zich afspeelt. Ze kent iedereen uit de buurt en heeft Nil, Lucky en Fazil allemaal op zien groeien. Ze houdt zich voornamelijk bezig met de jonge kinderen op straat, maar wordt in het drama rondom Nil en Lucky gezogen. Het conflict tussen de twee families is eigenlijk te groot voor haar, maar ze probeert toch koste wat kost de vrede te bewaren en de twee geliefden te helpen. Door zich met het conflict te bemoeien zet ze echter ook haar eigen leven op het spel.

Tony Gatlif werkt vaak met minderheidsgroepen in zuidelijke landen. Hierbij werkt hij geregeld met niet professionele acteurs. Dit voegt veel toe aan zijn films omdat zijn acteurs vaak uit dezelfde bevolkingsgroep komen die ze in de film spelen. Deze acteurs zijn vaak goed in dansen en muziek maken en dit is waarom deze elementen zo krachtig naar voren komen in Gatlif’s films. Bij enkele acteurs weegt hun talent in dans of muziek echter niet op tegen hun gebrekkige spel. Zo kan Fazil enorm goed breakdancen, maar is zijn spel niet altijd even geloofwaardig. Hij is voortdurend gekrenkt en boos, maar zonder veel variatie waardoor zijn spel op den duur gaat vervelen. Het indringende acteerspel van Céline Sallette (Geronimo), die wel actrice van beroep is, weegt dan weer helemaal op tegen de minder sterke spelers in de film.

De muziek, voornamelijk flamencomuziek, is uitermate belangrijk in deze film. Gatlif weet echter de balans tussen drama, muziek en dans niet helemaal goed te bewaren. Het is alsof hij te veel wil. De hele film staat strak van de spanning, het conflict is in veel scenes sterk aanwezig. Deze spanning wordt door Gatlif omgezet in muziek en dans en vaak ook gewelddadige confrontaties. Deze spanning wordt soms echter te lang vast gehouden. Dit is iets wat je er zeker niet van moet weerhouden om naar deze film te gaan. De spanning zorgt er namelijk ook voor dat je je geen moment verveelt. Geronimo is een meeslepend drama, met sfeervolle beelden van Mediterraan Frankrijk en opzwepende muziek en dans.

Eerder verscheen op onze site al een artikel waarin er een gedeelte besteed werd aan Vengo, een film van Gatlif uit het jaar 2000. In deze film zien we eveneens een drama rondom eerwraak tussen twee families, ditmaal in het zuiden van Spanje. De flamencomuziek in Geronimo is sfeervol, maar in Vengo is deze adembenemend. Vengo is alleen al voor de muziek het kijken waard. Het is leuk om te zien hoe de muziek in Gatlif’s films in 15 jaar tijd is veranderd. Waar in Vengo alle muziek traditionele flamenco is, wordt deze in Geronimo ook op de draaitafel gemixt met moderne beats.