Ilo Ilo speelt zich af in Singapore eind jaren ’90, aan het begin van de Aziatisch financiële crisis. De kijker volgt het gezin Lim-Leng, bestaande uit vader Keng Teck Lim, moeder Hwee Leng en tienerzoon Jiale. Hwee is hoogzwanger en mede hierom neemt het gezin een hulp in het huishouden, de Filipijnse Terry. De setting van de film is al vanaf de eerste scene erg kil. De nieuwbouwflat waar het gezin in woont heeft geen sfeer en oogt even liefdeloos als de relaties binnen het gezin.

In eerste instantie is Jiale niet enthousiast over de komst van Terry. Jiale is een moeilijke en opstandige jongen, waarschijnlijk door zijn sombere thuissituatie waar constant spanning heerst. Keng Teck is zijn baan kwijtgeraakt als gevolg van de crisis, maar verzwijgt dit voor zijn gezin. Hwee is werkzaam als receptioniste maar gaat in haar vrije tijd stiekem naar lezingen over het vinden van ‘Hope within yourself’, omdat ook zij het eigenlijk helemaal niet meer ziet zitten.

Het is dan ook erg pijnlijk voor Hwee om te zien hoe Jiale steeds meer naar Terry toetrekt, die hem wel enig gevoel van liefde lijkt te kunnen geven. Het is precies dit gevoel van liefde wat Jiale zo mist in zijn gezin; zijn ouders wijzen hem steeds af waardoor er geen ruimte voor liefde is, bijvoorbeeld wanneer Jiale tussen zijn ouders in in bed wilt kruipen. Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen Jiale en Terry, bijna als een echte moeder-zoon relatie. Dit wordt versterkt wanneer Terry de afgedankte kleding van Hwee begint te dragen en haar gedrag ook steeds meer op dat van een moeder begint te lijken. Hwee laat dit echter niet zomaar gebeuren en keer op keer snauwt ze Terry af en zet ze haar op haar plek. Hierdoor wordt ook de kijker steeds herinnerd aan Terry’s werkelijke plek binnen het gezin is; de laagste rang.

Het idee van zorg dragen voor iets of iemand loopt als een rode draad door de film. Dit zie je bijvoorbeeld terug in de tamagotchi (een soort virtueel huisdier) waar Jiale de eerste helft van de film voortdurend mee speelt, totdat z’n vader het apparaatje uit frustratie kapot gooit. Een ander voorbeeld is het gegeven dat Terry haar zoontje van twaalf maanden oud heeft achter gelaten in de Filipijnen om geld te verdienen met de zorg voor een ander kind in een ander land.

Het gezin Lim-Leng en Terry worstelen allemaal op hun eigen manier met gevoelens van eenzaamheid en afwijzing. Dit maakt de film somber, wat versterkt wordt door het feit dat er geen muziek in de film zit. Toch is dit tevens de kracht van Ilo Ilo; dankzij de afwezigheid van muziek wordt de film niet sentimenteel, maar is er juist meer ruimte voor het subtiele en rauwe spel van de acteurs dat de kijker raakt.

Geschreven door Annelies