Een huwelijksjubileum organiseren is niet niks. We ontmoeten de gepensioneerde Kate terwijl ze druk in de weer is om het feest, waar zij en haar man zullen vieren dat ze 45 jaar getrouwd zijn, voor te bereiden. Het is een vrolijke aangelegenheid. ‘Is het te cliché om hetzelfde nummer te draaien als op de trouwerij?’, vraagt Kate zich hardop en breed glimlachend af.

Maar dan is er een brief. Uit Zwitserland. Geadresseerd aan haar man, Geoff, die met zijn roestige Duits alsnog de belangrijkste boodschap weet te destilleren: het lijk van zijn eerste langdurige liefde – Katya – is eindelijk gevonden. In een reis door de Zwitserse Alpen in 1962 maakte zij een ongelukkige val en nu hebben ze haar door de vrieskou perfect gepreserveerde lichaam weten te ontdekken door de smeltende sneeuw. Hij vertelt het feitelijk. “Ik heb een woordenboek nodig.”, zegt hij zonder enige emotie. Toch begint er iets in hem te veranderen. Voor het eerst in jaren steekt hij een sigaret op.
Alles begint op zijn grondvesten te trillen. Het is maar de vraag of ze aan het eind van de week, op het jubileum, nog iets te vieren zullen hebben.

Het verhaal is chronologisch opgedeeld, elke dag wordt aangegeven met een titelkaart en hoe dichterbij we bij de datum van het feest komen hoe meer Kate haar best moet doen om het thuis gezellig te houden. Geoff lijkt zich echter steeds verder terug te trekken in een jeugd waar Kate geen onderdeel van was. Midden in de nacht klimt hij naar de zolder om souvenirs van zijn verleden te bekijken. Ondertussen probeert Kate standvastig de voorbereidingen voort te zetten, ook al voelt ze de hete -of koude- adem van Katya in haar nek.

Het is een ongelofelijk pijnlijke situatie. Je voelt de ongemakkelijkheid tussen de twee zestigers groeien. Net zoals zij word je overspoeld door dit gevoel dat misplaatst lijkt in een huwelijk dat al 45 jaar stand heeft gehouden. Kates jaloezie groeit met elke vermelding van de naam van Geoffs vorige liefje. Waarom heeft hij haar al die tijd zo weinig over Katya verteld? En wat is er nu precies veranderd waardoor hij wel weer over haar praat? Voor Kate is het maar moeilijk te behappen dat Geoff nog steeds zo geraakt wordt door iets wat decennia geleden heeft plaatsgevonden. Misschien dat Katya toch meer voor hem betekende dan hij altijd had volgehouden?

De film heeft een erg rustig tempo, waardoor je een unheimlich gevoel krijgt. Alsof je naar een ijsberg kijkt die in slow-motion en zonder enig geluid uiteen brokkelt, terwijl de rest van de wereld op normaal tempo doorgaat. Het subtiele camerawerk sluit goed aan bij het ijzersterke spel van de acteurs. Charlotte Rampling speelt de rol van Kate met een flinke dosis nuance en weerbarstigheid, waardoor het karakter sympathiek blijft ondanks haar wat kille onbegrip voor het rouwproces van haar echtgenoot.
Het grauwe landschap van Norfolk draagt bij aan de grimmige stemming. Door de aanduiding van de dagen raak je als kijker nog meer in spanning omdat je, waarschijnlijk net zoals Kate, aan het aftellen bent naar het grote evenement in de hoop dat alles goed zal komen.

Het drama voltrekt zich in een morbide stilte, maar de karakters blijven met elkaar in gesprek. Ze móeten wel, en de dynamiek tussen hen blijft geladen met een onzekerheid waar zij allebei van lijken te schrikken. Op de leeftijd van Geoff en Kate verwacht je wellicht grote verrassingen als waar zij in de film mee worden geconfronteerd niet meer tegen te komen. Zoals Kate zelf aangeeft, zouden voor je gevoel alle belangrijke keuzes achter je moeten liggen. En nu moet ze toch weer een keuze gaan maken, toch weer nadenken over of zij en Geoff nog een toekomst hebben samen. En dat doet pijn.

Geschreven door Fey Lehiane