Het uitgangspunt van The Lobster is eigenlijk simpel; man zoekt vrouw. Je denkt als moderne kijker bij dit gegeven waarschijnlijk al snel aan populaire smartphone apps als Tinder en Happn, waarbij je op basis van een foto en gemeenschappelijke interesses beslist of iemand een geschikte partner. Het is precies deze manier van liefde vinden die regisseur Yorgos Lanthimos op de hak neemt, want is er bij een dergelijke razendsnelle vervulling van het verlangen naar liefde nog wel ruimte voor oprechte gevoelens?

De setting van The Lobster is een afgezonderd hotel voor vrijgezellen, ergens in de bossen van Ierland. Dit vertoont enige raakvlakken met eerdergenoemde smartphone apps, waarbij je als het ware ook in een afgezonderde wereld op het internet een zoektocht begint. Protagonist David (Colin Farrell), een sombere architect, is pas verlaten is door zijn vrouw en wordt naar dit hotel gestuurd. Het is in de ‘echte wereld’ namelijk verboden om vrijgezel te zijn. In het hotel moet David binnen 45 dagen een nieuwe partner vinden. Het is zijn laatste kans om het hotel te verlaten en weer terug deel te mogen nemen aan de ‘echte wereld’. Als hij hier niet in slaagt verandert hij in een dier naar keuze en wordt hij de natuur ingestuurd.

In het statige hotel is er geen plek voor halve schoenmaten, biseksuele gevoelens of vriendschappen; er moeten snel beslissingen gemaakt worden, waarbij het vinden van een gemeenschappelijke kenmerk het hogere doel vormt. Telkens komen dezelfde bombastische, dreigende tonen terug in de film, waardoor er nooit echt ruimte komt voor humor, verdriet of enige andere vorm van pure emotie. Het karakter van de film blijft hierdoor continue zakelijk en koel.

Naast de hotelgasten en de bewoners van de ‘echte wereld’, kent de film nog een losgebroken verzetsgroep, de Loners. Deze groep houdt zich schuil in de bossen rondom het hotel. De Loners verzetten zich tegen de (soon-to-be-)stelletjes in het hotel en ‘de echte wereld’, zo luisteren zij op hun eigen dansfeesten in het bos naar techno-muziek (‘Omdat je daar enkel alleen op kunt dansen’) en wordt enige vorm van flirten zwaar bestraft. Als guerrillastrijders trekken zij er op uit om de nieuwe stelletjes in het hotel uit elkaar te drijven en te overtuigen van hun idealen.

In al zijn absurditeiten probeert Lanthimos’ film je toch anders te laten kijken naar relaties. Hierdoor loop je als kijker toch met een aantal vragen de bioscoopzaal uit. Gaat de zoektocht naar liefde tegenwoordig nog wel uit van oprechte gevoelens of proberen we slechts te voldoen aan een sociale constructie die we zelf de norm gemaakt hebben?

Geschreven door Annelies