Een zwart-wit film waarin de ouders van de vermiste en later dood gevonden Hugo elkaar weer terug zien na tien jaar, is het ideale recept voor een tranentrekkend drama. Maar Chorus is dat niet. Deze Canadese film is juist door beklemmende soberheid indrukwekkend en duwt bij vlagen je tranen op het randje van je ooglid, maar ze zullen niet snel over je wangen lopen. En dat hoeft ook niet want hoe verdrietig het verhaal ook is, de film is vooral pijnlijk.

Regisseur Francois Delisle vertelt met Chorus een verhaal dat zichzelf niet hoeft uit te leggen. Niet zelden geeft deze film je een ongemakkelijk gevoel. Dat komt doordat er niet veel dialogen in zitten en alleen de echt nodige dingen gezegd worden. Dit resulteert bijvoorbeeld in een ijzige stilte als vader Christophe en moeder Irène wachten in een kamer om hun zoon na tien jaar weer terug te zien in het mortuarium in de vorm van een skelet. Bij een dramafilm verwacht je misschien ook meeslepende vioolmuziek maar ook wat dat betreft is deze film niet zoals je hem verwacht. Sterker nog, de scènes waarin muziek wordt gebruikt is bijna nihil.

Bovendien is de timing een belangrijk instrument waarmee Chorus je boeit tot aan het einde. De onverwachte overgangen naar een volgende scène die niet aansluit op de vorige maakt dat je elke keer weer moet bedenken wat er in de tussentijd is gebeurd. Bovendien beginnen veel scènes met een close-up van bijvoorbeeld een gevulde condoom, een baby of een microfoon. Beelden die je niet meteen kunt plaatsen. Daarmee ligt er een belangrijke taak bij de kijker: invullen wat er in de tussenliggende tijd is gebeurd. En dat maakt dat er geen enkele overbodige zin wordt gezegd of scène wordt gespeeld.

Zwart-wit films vind ik altijd zo pretentieus. Maar bij Chorus wenste ik niet één keer dat er wat meer kleur in de beelden zat.

Tijd is daarmee een belangrijk motief in Chorus. Al vroeg in de film stelt Irène in een voice-over dat tijd geen wonden heelt. Een bittere conclusie. Heden en verleden lopen onopvallend door elkaar heen omdat de flashbacks niet op die manier worden aangekondigd. Ik dacht daarom minutenlang dat ik naar een scène uit het heden aan het kijken was terwijl die eigenlijk tien jaar geleden had plaatsgevonden. Op die manier bewijst de film inderdaad dat de tijd de wonden niet heelt: de pijn is nog net zo erg als vroeger.

Deze soberheid werkt door in de zwart-wit beelden die ik bijna altijd pretentieus vind. Zo van: ‘laten we er een filtertje overheen gooien, dan lijkt het al wat artistieker’. Maar bij Chorus wenste ik niet een keer dat er wat meer kleur in het beeld zat. Het contrast tussen het zwart en wit was nooit irritant en ook niet beperkend want de warmte van Mexico – het land waar vader Christophe naartoe vluchtte na de vermissing van zijn zoon – en de kilte in Montréal voel en zie je nog steeds.

Misschien dat daarom ook de weinige woorden die gezegd worden, meteen raak zijn. “Tien jaar lang was ik vader van een onzichtbaar kind”, stelt Christophe halverwege de film verslagen vast. Dat de film Chorus heet, is misschien het enige mispunt. Ja, het verwijst waarschijnlijk naar de koormuziek waar Irène troost in vindt, maar wat mij betreft had de film vernoemd mogen worden naar het dode jongetje Hugo die letterlijk bijna onzichtbaar is in de film omdat er alleen maar over hem wordt gepraat, aan hem gedacht en om hem gehuild. Maar hij is ook degene die zijn ouders voor even weer bij elkaar brengt.