The Idol gaat over Mohammad Assaf, een levende legende die in 2012 de Arabische wereld in vervoering bracht met zijn geweldige zangtalenten. De underdog uit Gaza heeft een lange weg bewandeld voordat hij in de finale van Arab Idol de eerste plaats won en heel Palestina hoop en een vorm van waardigheid gaf. Geweldig bronmateriaal, dat door Hany Abu-Assad  (bekend van zijn vorige werk Omar, tevens in Palestina gesitueerd) verwerkt is tot een fijne maar weinig verrassende film.

Het betreedt de platgetrapte paden die het genre van een feelgood kenmerken zonder er op een inventieve manier mee om te gaan (nostalgische beelden van een onbezorgde jeugd, zoete scènes waarbij mensen elkaar leren liefhebben, afgewisseld door momenten van plotse dramatiek). Van begin af aan wordt de lineaire structuur van de film duidelijk; dit gaat over Assaf en zijn weg naar het winnen van de finale van Arab Idol. Het is een jongen met een droom en talent, die door zijn omstandigheden tegen wordt gewerkt maar met een positieve instelling en doorzettingsvermogen tóch de eindstreep van zijn singuliere verhaal weet te halen.

De vernieuwing van de film ligt dan ook niet in het verhaal, of de vorm daarvan. Abu-Assad doelde niet op het maken van een arthouse film die met het verwachtingspatroon van het publiek aan de haal gaat. Het ging hem erom de fantastische gebeurtenis, die het Westen nagenoeg volledig ongemoeid liet, te voorzien van achtergrond en nuance. Het doel was om begrijpelijk te maken uit welke cultuur Mohammad Assaf kwam en niet aan te kaarten wat hem specifiek dreef maar wat Palestina nu nog drijft: een hunkering naar vrijheid en expressie. Het is in deze onderhuidse verhaallijn dat Abu-Assad uitblinkt; Gaza wordt neergezet als een bittere, eeuwig afbrokkelende plaats die hard en realistisch aankomt maar altijd op de achtergrond blijft. De precaire situatie wordt zo terloops en gewoontjes in beeld gebracht dat je bijna schrikt op het moment dat iemand een smartphone uit zijn zak trekt, en je eraan herinnerd wordt dat dit verhaal zich afspeelt in de eenentwintigste eeuw, in een bestaand gebied waar mensen dit werkelijk meemaken.

Door Mohammad Assaf als bron te gebruiken heeft Abu-Assad een spannend, provocatief sfeerbeeld gegeven van de huidige problematiek. Maar vergis je niet; The Idol blijft een vrolijke, energieke film, een aanrader voor liefhebbers van het feelgood-genre èn voor mensen die op een minder opzichtige manier willen voelen hoe het leven in de Gaza-strook er aan toe gaat.

Geschreven door August de Leeuw

Lees hier ook onze andere recensie van The Idol!