Song to Song, de nieuwe Terrence Malick, vertelt het verhaal van een aantal personages die met elkaar in verband staan door een complexe liefdesverhouding. Dit relatiedrama speelt zich af tegen de achtergrond van de Texaanse muziekscene.

We krijgen verscheidene scènes te zien waaruit blijkt hoe de onderlinge verhoudingen tussen de vier hoofdpersonages (twee mannen, twee vrouwen) steeds schrijnender worden.
Het zijn korte momenten, een soort snapshots, die voor de rest lastig op een tijdlijn te plaatsen zijn. De bedwelmende omgeving van muziekfestivals draagt verder bij aan de verwarrende sfeer die balanceert tussen dromerig en verstikkend.

De focus ligt vooral op “Faye” (Rooney Mara): een jonge muzikante die verscheurd wordt tussen haar liefde voor mede-muzikant “BV” (Ryan Gosling) en de giftige affaire die ze heeft met invloedrijke producer “Cook” (Michael Fassbender)  – die ze niet durft te verlaten omdat ze bang is dat hij haar (nogal sluimerende) carrière kapot zal maken. Het is jammer dat er zo weinig ziel is gegeven aan dit personage en haar emotioneel complexe situatie. We krijgen maar weinig inkijk in haar gedachten. In plaats daarvan zien we hoe de situatie haar lijkt te overkomen, alsof zij geen actief deelnemer is in haar eigen verhaal.

Er lijkt voor de rest niet echt een “plot” te zijn. Tegenwoordig schijnbaar een trademark van regisseur Malick. Onze enige houvast zijn de personages, de hierboven al genoemde scènes op muziekfestivals en dweperige voice-overs vol quasi-wijsheden. Deze voice-overs lijken overigens geplukt uit mijn dagboek van toen ik een veertienjarige puber was en dacht dat ik “diepe poëzie” kon schrijven. Ze lijken qua toon niet echt te passen bij de personages die we op beeld zien, hoewel ze wel door de respectievelijke acteurs zijn ingesproken. Het geeft de film een storende atonaliteit.

Er valt, behalve bij de lijzige pathos-overload van de ingesproken voice-overs, in principe weinig aan te merken op de performance van de sterrencast. Scenario-technisch is hen nauwelijks houvast gegeven; de scènes geven weinig informatie over de personages die ze moeten vertolken.
Maar de acteurs zijn duidelijk zelfstandig genoeg om deze houtje-touwtje types in te vullen vanuit hun eigen kennis van het spectrum der menselijke emotie. Dat gezegd hebbende, is dit typisch zo’n film waarbij ik zeer betwijfel dat de keus voor A-listers toevoegt aan de kwaliteit. Song to Song was een stuk charmanter geweest met onbekenden in de hoofdrol. Nu blijf je tegen de sterrengezichten aankijken: zo van “Ah, Natalie Portman doet een trucje”.

Ik weet niet meer wie het was, maar ik moet nog een hartig woordje spreken met degene die me beloofde dat deze film “een soort La La Land, maar dan artistieker” zou zijn. Er zit welgeteld één nummer met vocals van de acteurs in Song to Song.

Daarnaast is Song to Song misschien wel de meest male gaze-rige art film van de afgelopen vijf jaar. De vrouwen in Malick’s film kunnen ongeveer vier dingen: huilen, flirten, seks hebben en zich vervolgens vertwijfeld voelen over hun eigen “promiscue” gedrag. Het zijn zorgwekkende karikaturen die een schrijnend gebrek aan interesse in de belevingswereld van de moderne vrouw onthullen. Misschien dat iemand Terrence Malick even moet briefen over het feminisme?

Als dartelende hertjes met ontbloot middenrif zijn de vrouwen gevangen in de zweverige camerastijl; zonder enige macht over zichzelf zijn ze losgelaten op het doek. In een schrale poging de vrouwelijke hoofdpersonages wat diepgang te geven voert Malick enkele dialogen op tussen de vrouwen en hun moeders of andere vrouwelijke mentorfiguren. Punt is wel dat deze dialogen bijna uitsluitend over mannen gaan.

Natuurlijk valt er wat te zeggen voor de volharding waarmee de acteurs zich in dit plotloze verhaal hebben gestort, de desoriënterende camerastijl die consequent in elke scène is doorgevoerd, en de koppigheid waarmee Malick de klassieke vertelstructuren een dikke middelvinger geeft.
Maar aan het eind van de dag is Song to Song een slecht gedicht, al is het met passie geschreven.

Geschreven door Fey Lehiane