Hier verandert nooit wat. Dat is wat de vijftiger Ostrik denkt wanneer hij zijn thuisland Curaçao na dertig jaar weer aandoet. De huizen zijn nog even vervallen, de mannen lanterfanten nog steeds om de dominotafel en echte ambitie is nauwelijks te vinden. Dit is het land waar Ostrik – nu een in Nederland wonende arts – is opgegroeid en dat hij met weloverwogen minachting achter zich heeft gelaten.

Ostrik is opgegroeid in armoede. Hij kent de smerigheid, de saaiheid, de lamlendigheid van het eiland en hij heeft het niet gemist. Double Play is een film over terugkeren en relativeren. Waar Ostrik aanvankelijk met een mistroostige en cynische westerse blik zijn geboorteland tot zich neemt, leert hij langzaam weer de mooie kanten van de bijzondere Curaçaose cultuur te waarderen. Ondertussen memoreert hij in uitgebreide flashbacks aan de tijd dat hij als 11-jarig jongetje gevangen zat tussen een losbandige maar sympathieke vader, een sterke moeder en de algehele uitzichtloosheid die als een warme walm over het eiland lijkt te liggen.

Ostrik heeft de smerigheid, de saaiheid en de lamlendigheid van het eiland niet gemist.

De flashbacks vertellen het werkelijke verhaal van de film. Dat speelt zich vooral af rondom een tafel waaraan vier mannen een vriendschappelijk spelletje domino spelen. Double Play is voor een groot deel een studie van deze mannen die met variërende niveaus van vastberadenheid omgaan met de al dan niet ingebeelde zware omstandigheden waar ze onder gebukt gaan. Centraal staan twee liefdesintriges: aan de ene kant is er een narcistische man die zijn in het dorp geliefde echtgenote aan psychologische vernederingen onderwerpt, en aan de andere kant een krachtige vrouw (Ostriks moeder) die het hoofd boven water moet houden ondanks de zelfdestructie van haar charmante echtgenoot.

In beginsel zijn dat interessante elementen in een passende setting. De beelden maken de leegheid van armoede invoelbaar en het zonnige, kleurrijke Curaçao wekt een lome sfeer op. De personages verbeelden overtuigend de zelfdestructiviteit van een samenleving die zichzelf niet mag besturen (Curaçao stond nog lang onder Nederlands bewind), want een gebrek aan ambitie leidt onherroepelijk tot excessen op andere gebieden. Daarom is het jammer dat de plot wat stuurloos is en de film wat lang. Het element van overspel wordt te vaak ingezet, de vuiligheid van luie mannen aan de macht wordt wel erg vaak onder de neus gewreven en het relativerende effect van het dominospel wordt te vaak benadrukt. De vier mannen aan de dominotafel hadden er ook best drie mogen zijn.

De vier mannen aan de dominotafel hadden er ook best drie mogen zijn.

Ook is de sfeer behoorlijk theatraal. Het script schuwt de platte dialoog niet en de acteurs bedienen zich regelmatig van betraande gezichten, heftige handgebaren en veelzeggende blikken. Iets meer nuance en gelaagdheid, in zowel de personages als het acteerwerk, zou de film realistischer en daarmee indringender hebben gemaakt. Ook is de beeldspraak wat simpel en het camerawerk soms zelfs storend onbehouwen. Uw recensent was met name niet te spreken over de shots vanuit de houten (!) dominotafel zodat de personages diep in de ogen gekeken konden worden, waarbij de dominostenen op de camera waren gelegd. Zoiets wekt de indruk dat de tafel van glas is en dat is niet zo, een laakbare inconsistentie die de kijker uit het verhaal haalt. Bovendien werden de vergelijkingen tussen het dominospel en het leven wel erg gratuit ingezet, terwijl die (mijns inziens) nog helemaal zo helder niet zijn.

Desalniettemin is Double Play een prima film binnen het bekende thema van de verloren zoon die zijn geboortegrond na zoveel jaar weer opzoekt. De personages zijn theatraal maar kleurrijk, het verhaal is niet effectief genoeg maar heeft een sterk uitgangspunt, en het lome, Caraïbische eilandsfeertje maakt veel goed. Ostrik denkt te weten dat sommige dingen altijd hetzelfde blijven, maar hij krijgt ongelijk. Sommige dingen veranderen wel, je moet alleen weten waar je op moet letten.

Geschreven door Bastiaan Loopstra