Liefde is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Adoratie kan ook zijn destructieve kanten hebben. Phantom Thread verhaalt over de romance tussen de oudere modeontwerper Reynolds Woodcock en de jonge serveerster Alma. Hun wederzijdse fascinatie leidt tot mooie momenten, maar ook tot heftige momenten dankzij de grote verschillen tussen de twee. Hun levens hangen als twee zijden draadjes aan elkaar. Maar hoe meer ze vervlochten raken, hoe moeilijker het is om de knoop door te hakken. De nieuwe film van de hand van schrijver/regisseur Paul Thomas Anderson presenteert een innemend portret van twee tegenpolen die elkaar aantrekken.

Het geheel speelt zich af in de wereld van de Europese haute couture in de vijftiger jaren van de vorige eeuw. Het deftige London van Phantom Thread zit elegant in het verhaal vervlochten. De film zwiert en zwaait als een wals van de ene jurk die morgen af moet naar de volgende uitdaging: een chagrijnige Woodcock wiens ochtendritueel is verstoord. De in elkaar overlopende montage en kalm meezwierende camera transformeren het liefdesverhaal in een ware danse macabre, waar Woodcock en Alma elkaar afwisselen in het leiden. Als een echt ballet is de kostumering uiterst doordacht en tot de verbeelding sprekend. Tezamen met de statige taferelen die in keurig in beeld worden gebracht, komt de Londense modewereld tot leven.

En tot leven komt niet alleen deze wereld. Zoals wel vaker met regisseur Anderson (bijvoorbeeld Adam Sandler’s rol van zijn leven in Punch-Drunk Love), lijken de acteurs het onderste uit de kan te halen om hun karakters vorm te geven. Daniel Day-Lewis, bekend van zijn indrukwekkende vertolking in Anderson’s eerdere film There Will Be Blood, levert ook hier in zijn waarschijnlijk laatste filmoptreden een grootse prestatie. Reynolds Woodcock wordt bij hem meer dan een excentrieke briljante artiest. In zijn uitdrukking en maniertjes zit niet alleen masculiene onafhankelijkheid, maar ook jongensachtige bravoure opgesloten. Dat Woodcock uiteindelijk geboeid kan worden is niet in de laatste plaats te danken aan Vicky Krieps, die in de rol van Alma een formidabele tegenspeelster blijkt. Haar voorkomen weet lieflijke onschuld met sluwe omgang te combineren. De tegenstellingen worden door de twee tot het uiterste gedreven en de passie die vervreemdende vormen aanneemt geloofwaardig.

De botsingen tussen Alma en Woodcock leveren niet alleen spannend drama op, maar werken soms ook op de lachspieren. Net zoals Inherent Vice een droogkomisch labyrint was, zo is de danse macabre van Phantom Thread op gezette tijden voorzien van subtiele komische stukjes, soms op het licht morbide af. Als het jongetje in Woodcock de bovenhand neemt, komen zijn excentrieke maniertjes naar de voorgrond. Alma geeft aanstekelijk tegengas. En de hardvochtige zus van Woodcock, terecht recht door zee gespeeld door Lesley Manville, completeert het geheel als het ordelijke persoon in de chaos. Haar karakter laat in haar directe zakelijke manier van omgang ook de gekte van de haute couture terugkomen, wat de fascinaties van Woodcock des te meer onderstreept.

Wat precies de fascinaties van Woodcock zijn en waarom hij en Alma zo’n devotie naar elkaar kennen blijft in het midden. En dat maakt de film zo innemend. Phantom Thread levert een indringende romance waar we nog lang op voort kunnen borduren.

Geschreven door Sjoerd van Wijk