Paarden kunnen een mooi leven leiden en worden afgemaakt zodra ze niet meer volledig functioneren. Een mens zal wanneer hij verminkt is ermee moeten leven. The Rider is een intieme vertelling van het leven van cowboy Brady Blackburn (Brady Jandreau), ooit één van ‘s werelds grootste rodeo-talenten. Juist zijn passie leidt tot een levensveranderend ongeluk waardoor al zijn dromen in duigen vallen. Waar de weidse ruigheid van de Amerikaanse prairie eerst ultieme vrijheid belichaamde, lijkt Brady nu gevangen in haar oneindigheid. In de film volgen we zijn herstel in een Sisyphus-achtige vertelling waarbij hij telkens opnieuw tot het besef wordt gebracht dat zijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Een waargebeurd verhaal, waarbij de hoofdrolspelers zichzelf spelen. Dit laatste zorgt voor een rauwheid in dit verhaal over een uitzichtloze situatie.

Brady Blackburn doet een opvallend goede vertoning van zichzelf als briljante paardenfluisteraar. In zijn stoïcijnse personage komen langzamerhand scheurtjes terwijl zijn lot voor hem bepaald wordt. Het is echter niet alleen Brady die deze film draagt. Opvallende rollen worden gespeeld door zijn eigen vader Wayne Blackburn (Tim Jandreau) en geestelijk gehandicapte zusje Lilly Blackburn (Lilly Jandreau). Echter, een van de meest schrijnende rollen is toebedeeld aan de zwaar gehandicapte ex-bullrider Lane Scott (Lane Scott), die Brady een pijnlijke spiegel ophoudt voor zijn toekomst als hij teruggaat naar het rodeorijden. Doordat al deze rollen vermengen met het echte leven vervaagt de grens tussen fictie en realiteit. Men zou bijna vergeten dat het geen acteurs zijn. Dit roept echter ook vragen op: spelen zij zichzelf of een verbeterde versie daarvan?

Uit enkele scenes blijkt dat regisseuse en schrijfster Chloé Zhao heeft getracht het plot wat aan te dikken. Het lijkt te ontbreken aan een overkoepelend, universeel thema dat de film naar een hoger niveau brengt. Daardoor snijden de genres speelfilm en documentaire elkaar af en toe. De Amerikaanse moraal is een terugkerend onderwerp, dat soms voor ongemakkelijke momenten zorgt. Zeker wanneer de zwaar gehandicapte Lane aan Brady zegt: “Never stop following your dreams”. Het moment is echter te vluchtig om het als ironie te kunnen opvatten, wat zorgt voor een dubbelzinnigheid in het plot. Betekent het laten liggen van ironie dat de film deze waarden juist verkondigt? Hoe zelfreflectief is de film nu eigenlijk? Dezelfde problematiek geldt voor onderwerpen als educatie en dierenleed, die slechts terloops langskomen, maar waar geen commentaar op wordt gegeven.

Door het ontbreken van een sterk overkoepelend thema lijkt het plot soms wat onduidelijk en structuurloos. Dit zorgt voor een gevoel van besluiteloosheid, wat aan de aan de andere kant juist past bij het verhaal van de film. Net zoals Brady weten wij als kijker niet waar en wanneer het verhaal gaat eindigen. Het verhaal eindigt ook niet echt. Dat laat het in het midden of het kabbelende plot sterkte- of zwaktepunt is. The Rider zorgt juist door die grens op te zoeken tussen fictie en realiteit ervoor dat er een intieme sfeer ontstaat. Brady’s liefde en leed laat de kijker op het puntje van zijn stoel achter, mits enigszins verward. Het potentieel van de film is duidelijk zichtbaar, maar wellicht laat de afwerking te wensen over.

Geschreven door Juliëtte Krol