De nieuwe film Oh Lucy! van de Japanse regisseur Atsuko Hirayanagi (1975) doet in eerste instantie gemoedelijk en komisch aan met een tragish tintje. Meelijwekkend zelfs, als je kennismaakt met het saaie kantoorleven van Setsuko (Shinobu Terajima). Totdat ze de eerste les van een atypische cursus Engels achter de rug heeft, niet wetende dat dit een spoor van emotionele vernieling zal achterlaten.

“What can I say, I’m a hugger”, zegt docent John (Josh Hartnett) als hij Setsuko loslaat uit een ongemakkelijke knuffel. Met een blonde pruik staat Setsuko, inmiddels omgedoopt tot Lucy, in een achenebbisj pand in Tokyo. Om haar nichtje Mika (Shioli Kutsuna) uit geldnood te helpen heeft Setsuko de Engelse lessen ter waarde van 600.000 yen van haar overgekocht. Ter bevordering van de Amerikaans-Engelse tongval, wordt er door John een neonoranje pingpongbal in haar mond gepropt.

Het is wel duidelijk dat de Japanse vrouw in haar geheel uit haar comfortzone wordt getrokken. En met succes. Als een kind op kerstochtend verheugt ze zich op de tweede les. Bij aankomst blijkt echter dat docent John, samen met nichtje Mika, is vertrokken naar Amerika. In het gezelschap van haar ijskoude zus Ayako (Kaho Minami) vertrekt Setsuko naar het warme San Diego. Het startsignaal voor een reeks onverwachte perikelen en voor Setsuko het moment om haar Amerikaanse alter-ego Lucy in de praktijk tot leven te laten komen.

Op het vliegveld blijkt dat de zussen een verstoorde relatie hebben. “She steal boyfriend and marry”, antwoordt Setsuko wanneer een vrouw die tussen hen in zit geïnteresseerd vraagt of ze zussen zijn. Eenmaal aangekomen in de VS blijkt dat het liefdesverhaal van John en Mika een andere wending heeft gekregen, met als gevolg dat Mika spoorloos is verdwenen. Het driekoppige genootschap gaat op zoek en de autoreis wordt ingeluid met hét welbekende nummer ‘A Thousand Miles’ van Vanessa Carlton. Voor de White Chicks-fans onder ons een feest der herkenning en hilariteit.

Een abrupte vrijpartij, een doorsnee tattoo en twee mislukte zelfmoordpogingen verder blijft de kijker verbouwereerd achter. ‘Oh Lucy, waar ben je nu weer mee bezig?’ is eigenlijk de constante kreet die je wilt slaken tijdens de avonturen van Setsuko. Eenzaamheid gecombineerd met onhandige en onbeantwoorde liefde zorgt voor een ontroerend einde waarbij de belangrijkste les van John uiteindelijk zegeviert: let’s hug.

Geschreven door: Fidessa van Rietschoten