Het leuke aan World Cinema Amsterdam is dat je via een bijzondere film zo gemakkelijk in contact komt met andere culturen. Zo was regisseur Jorge Thielen Armand (geboren in Venezuela in 1990) aanwezig bij de eerste vertoning van zijn debuutfilm La Soledad, waarin zijn eigen familie en vrienden zichzelf spelen in het oude familiehuis van de regisseur zelf. Een familiefilm dus, zou je denken, maar dan wel één vol prachtige symboliek, die de ogen niet sluit voor het sociale drama in Venezuela maar ook niet simpelweg een schuldige aanwijst.

La Soledad werpt de vraag op hoe het leven eruit ziet wanneer geld haar waarde verliest. Het antwoord is: grotendeels hetzelfde, maar armer. Hoofdpersoon José blijft werken, ook als hij niks meer kan kopen voor het geld dat hij ervoor krijgt. Wanneer voedsel en medicijnen uit de winkels verdwenen zijn, zoekt hij zijn toevlucht tot straatverkopers die bij bosjes opduiken om met de beste bedoelingen mensen aan benodigde waar te helpen. José moet voor zijn zieke grootmoeder zorgen, en heeft ook een klein dochtertje dat aandacht behoeft. Uitzicht op verbetering is er niet, en in weelderige scène’s bediscussieert hij met een vriend het verval van zijn huis (dat parallellen vertoont met het verval van de staat Venezuela), wordt hij geconfronteerd met de natuur en probeert hij op onorthodoxe wijze alsnog een inkomen bij elkaar te sprokkelen.

De onmacht en pijn die de regisseur als Venezolaan voelt komt erg dichtbij.

Op die manier is La Soledad in eerste instantie een intiem familieportret, dat pas in tweede instantie iets te zeggen heeft over de staat van een samenleving onder economische druk. Zijdelings komt een rassenkwestie aan bod, het gebrek aan bestaanszekerheid wordt steeds nijpender, en wat uiteindelijk overblijft is het besef gevangen te zitten in een uitzichtloze situatie. Regisseur Armand legt het geheel in rustige, observerende stijl vast en houdt zich ver van oordelen. Tijdens de Q&A legt hij uit dat de mensen die in zijn film met elkaar in conflict komen eigenlijk allemaal slachtoffer zijn van het systeem waarin ze leven – en waaraan ze zich niet kunnen ontworstelen. De onmacht en pijn die hij als Venezolaan voelt komt op zo’n moment erg dichtbij.

La Soledad is een mooie, intieme vertelling waarin de pijn vaak onder de oppervlakte borrelt. Een persoonlijk drama blijkt veel te kunnen zeggen over de staat van een land. Het biedt je een inkijkje in een andere cultuur zoals alleen wereldcinema dat kan doen – een ervaring die niet altijd mooi is, maar ook pijn kan doen. Het maakt van La Soledad een film die je bijblijft.

Geschreven door Bastiaan Loopstra