Dit is in eerste instantie een film over film; Actrice Behnaz Jafari krijgt een verontrustend filmpje toegestuurd van een meisje (Marziyeh Rezaei) dat geen actrice mag worden van haar familie. Jafari twijfelt; is het echt of niet? Meteen speelt regisseur Jafar Panahi hiermee meteen met het gevoel van de kijker: wat zien we nou eigenlijk als Jafari met tranen in haar ogen naar het filmpje kijkt? In de aftiteling worden de hoofdpersonen bij hun eigen naam genoemd. Dus ook hier de vraag: zijn ze zichzelf of spelen ze zichzelf?

3 Faces raakt niet alleen aan het wat van film, maar ook het waarom. Een jong meisje (Marziyeh Rezaei) wordt geminacht door haar dorp omdat ze actrice wilt worden; ze wilt de “leeghoofdige” amusementsindustrie in. De dorpelingen hebben wel iets anders aan hun hoofd; ze kampen met meer basale problemen rond water en elektriciteit. Sprekend hiervoor is de scene waarin het hele dorp uitloopt om Panahi en Jafari te ontvangen. Als blijkt dat ze voor Marziyeh komen en niet om hen te helpen is iedereen binnen enkele ogenblikken verdwenen. Tegelijkertijd staat ’s avonds wel de tv aan en willen de oudere bewoners van het dorp maar al te graag weten hoe de tv-serie waar Jafari in speelt afloopt. Is film “leeghoofdig” amusement? En wat maakt dat gegeven deze film? Panahi heeft sinds 2010 een werkverbod wegens “het in gevaar brengen van de nationale veiligheid en propaganda tegen het systeem”. Ondanks dit verbod zien we nu toch duidelijk zijn werk. Dit is een onmiskenbare parallel aan het filmpje van Marzyhey en brengt ons terug bij de grens tussen fictie en realiteit.

En waar doen we het allemaal voor? Het derde (vrouwelijke) gezicht in deze film is Shaharzad, ooit een grote Iraanse ster maar na de revolutie verbannen tot een afgesloten en eenzaam bestaan. 3 Faces schetst een beeld van het platteland van Iran en intrigeert door meer vragen op te roepen dan te beantwoorden.

Geschreven door Isa Vroom

Lees hier ook onze recensie van de eerdere film van regisseur Jafar Panahi: Taxi Teheran.