Een klein dorpje aan de Italiaanse kust. Ik hoor je denken. Een bord dampende spaghetti met een goed glas rode wijn. Meisjes met fladderende rokjes op Vespa’s. Instagram-waardige panorama’s. Kortgezegd: La dolce vita. Dan kom je mooi van een koude kermis thuis na het kijken van Dogman. Mocht je er vandaag al als een droeftoeter bijlopen, deze nieuwste productie van regisseur Matteo Garrone doet hier met alle liefde nog een schepje bovenop.

Hoofdrolspeler Marcello (Marcello Fonte) runt zijn eigen hondensalon. Daarnaast verdient hij wat bij als lokale cocaïnedealer zodat hij de beloofde reizen aan zijn dochtertje Sofia kan waar maken. Simoncino (Edoardo Pesca), categorie doorgesnoven ork, is permanent hongerig naar het witte poeder en terroriseert daardoor het hele dorp. De breekbare Marcello en de brute Simoncino zijn in vrijwel alles elkaars tegenpolen. Marcello heeft een schlemielige houding, maar een vriendelijk en zorgzaam karakter. Simoncino daarentegen is niet moeilijk te haten: een tijdloze schurk die door een doorgeschoten groeispurt een inhumaan en beangstigend voorkomen heeft. Tot zover een geslaagde casting.

De levens van deze twee verschillende mannen worden met elkaar verbonden door een karaktereigenschap die tekenend is voor de meeste viervoeters: loyaliteit. Marcello wil loyaal zijn aan zijn dochtertje met als gevolg dat hij loyaal moet zijn aan Simoncino die hem via ‘klusjes’ van een extra zakcentje voorziet. Keer op keer wordt Marcello’s naïviteit door Simoncino misbruikt. Wanneer Marcello na een jaar uit de gevangenis komt, zijn reputatie onherstelbaar beschadigd en de hondenklandizie gestagneerd, is de koek voor Marcello op. Immers, wie met honden omgaat, krijgt vlooien.

Het kustdorpje Villaggio Coppola, ten noorden van Napels, is het perfecte decor voor deze moderne tragedie. De trieste plek ademt criminaliteit en extreme armoede. Een troosteloze speeltuin, de afgebladderde flats en een verlaten strandboulevard zijn het recept voor een heimwee-achtig gevoel. Hier wil je niet zijn. Deze misère voor het oog zorgt ervoor dat de weinige lichtpuntjes die de film rijk is, extra kracht krijgen. Het serene beeld van Marcello met zijn dochter op een deinende boot na het duiken. Of de ochtendwandeling na een hevige regenbui met zijn enthousiaste hondenentourage.

Dogman lijkt in het begin het klassieke thema van goed versus fout te verfilmen. Gaandeweg wordt echter duidelijk dat ook een vreedzame dierenvriend uiteindelijk kan worden meegetrokken in de valsheid van een ander.

Eindoordeel? Mocht deze passende beschrijving nog niet bestaan, dan introduceer ik bij deze: la bellezza della tristezza – de schoonheid van verdriet.

Geschreven door: Fidessa van Rietschoten