Waar Chela (Ana Brun) het liefst tot het middaguur in haar bed blijft of zich terugtrekt achter haar schildersezel, drinkt en rookt haar partner Chiquita (Margarita Trún) er op los tijdens een avond karaoke. De twee Paraguayaanse vrouwen van middelbare leeftijd leven al meer dan dertig jaar in weelde samen. Gevangen in een sleur door luxe luiheid en gedachteloos gemak. En ze konden het zich allemaal veroorloven. Kónden.

Financiële tegenvallers zorgen er namelijk voor dat het ene na het andere erfstuk moet worden verkocht. Kristallen glazen, zilver bestek en zelfs de geliefde Mercedes die Chela van haar vader heeft gekregen staat in de verkoop. Terwijl Chela zich schuw achter deuren verstopt, hoort ze met pijn in haar hart aan hoe Chiquita hun persoonlijke interieurparels verkoopt aan wildvreemde koopjesjagers. Als Chiquita op een dag wordt gedagvaard voor fraude en hierdoor voor onbepaalde tijd de cel in moet, is de chaos compleet. Wie moet nu elke ochtend Chela wekken en haar als een prinses voorzien van een dienblad met Cola Light en een pillencocktail?

Chela levert Chiquita af bij de vrouwengevangenis, rijdt verdoofd terug naar huis en slaapt de eerste nacht onrustig en angstig in het grote huis. En het is dit moment van bijna meelijwekkende eenzaamheid waar de magie van Las Herederas begint. Langzaam maar zeker begint de door de sleur gevormde muur om Chela scheurtjes te vertonen. Ze begint zonder rijbewijs onopzettelijk een taxiservice voor welgestelde dames uit de buurt, waardoor ze een van hun dochters, Angy, ontmoet die verlangens van weleer losmaakt bij haar. Als Chela op een dag door haar snordersdiensten het bezoekmoment bij Chiquita in de gevangenis vergeet, is het voor de kijker duidelijk: deze vrouw heeft geproefd van het onbekende. Ze trekt het verkoopbriefje voor de Mercedes van het achterraam en trakteert zichzelf op een blik pils met een hotdog. Dit smaakt naar meer.

Las Herederas (De erfgenamen) laat door de constante afwisseling van de oude rijkeluisdames en de vrouwen in de gevangenis zien hoe sterk de verschillen zijn tussen de bevolkingslagen in Paraguay. Chela komt als een marionettenpop tussen deze twee werelden in te zitten, met als belangrijkste ontwikkeling: ze krijgt zelf de touwtjes in houden. Met het verfilmen van deze zelfontplooiing, samen met haar leeftijd en de sociale klasse waaruit zij komt, kaart Las Herederas vooral het volgende aan: de persoonlijke groei van ouderen. De film maakt in wezen korte metten met het stigma dat bestaat omtrent ouderdom en het ontbreken aan de wil én kracht om het roer helemaal om te gooien. Wie zegt dat ouderen niet meer verliefd kunnen worden? Wie beweert dat ouderen geen seksuele behoeftes hebben? Sinds wanneer zijn we leeftijd als houdbaarheidsdatum gaan koppelen aan gevoelens en gedachtes?

Ana Brun, die in deze film haar acteerdebuut maakt, overtuigt de kijker op sentimentele wijze dat leeftijd geen excuus is om niet te bewegen wanneer je het gevoel hebt dat je stilstaat. Mocht je nog geen gespreksonderwerp in gedachte hebben voor tijdens het kerstdiner van oma of oudtante – Las Herederas zal de gemoederen zeker in beweging brengen.

Geschreven door: Fidessa van Rietschoten