Na het onbetwiste succes van Call Me by Your Name, is een remake van de horror-klassieker Suspiria (1977) misschien niet de meest voor de hand liggende keuze voor Luca Guadagnino om zijn carrière mee te vervolgen. Toch waagde de Italiaanse regisseur de sprong in het diepe om zijn passieproject eindelijk werkelijkheid te maken en zette hij deze cultfavoriet naar zijn eigen hand.
‘’Six acts and an epilogue set in divided Berlin’’ kondigt de titelkaart aan en we belanden in 1977. Terwijl de links-extremistische Baader-Meinhof-Groep molotovcocktails in de straten gooit, stormt Patricia verontrust de kamer van de bejaarde psychotherapeut dr. Jozef Klemperer (‘debuterend acteur Lutz Ebersdorf’…of nou ja eigenlijk Tilda Swinton onder een dikke lage prosthetische make-up) binnen en beweert dat haar school een heksenkring verhult. ‘’Ze proberen me binnen te dringen’’, mompelt ze verwilderd. Na dit bezoek verdwijnt ze spoorloos.
Patricia blijkt weggevlucht te zijn van het prestigieuze, geheel vrouwelijke Markos dansgezelschap. Haar vertrek maakt ruimte vrij voor Susie Bannion (Dakota Johnson), een jonge danseres die het doopsgezinde platteland van Ohio verlaat om in West-Berlijn een kans te wagen met de indrukwekkende artistiek leider Madame Blanc (Tilda Swinton) te werken. Hoewel ze wellicht de minste ervaring heeft van alle meisjes op de dansschool, weet ze tijdens haar auditie in een onheilspellende spiegelkamer meteen de aandacht van Blanc te grijpen en verovert ze een plekje in de groep.
Susie raakt bevriend met haar klasgenoot Sara (Mia Goth), wiens achterdocht richting de huismoeders blijft groeien na de mysterieuze verdwijning van Patricia. De dagboeken die Patricia in zijn kantoor achterliet, zorgen ervoor dat ook Dr. Jozef zijn initiële ongeloof in twijfel begint te trekken. Al vlotter dan je zou verwachten wordt voor de kijker duidelijk dat Patricia’s laatste uitlatingen geen uitdrukking van waan waren. De voltallige faculteit komt namelijk bijeen tijdens een gedeelde maaltijd om een nieuwe heksen-kopvrouw te verkiezen, en spreekt zich uit over het ‘potentieel’ dat ze in Susie zien. De duistere kant die schuilgaat achter de dansschool zal op gruwelijke wijze aan het licht komen.
Visueel spektakel met geëngageerde ambities
Op stilistische gebied is deze Guadagnino film wederom prachtig. Waar het origineel van Dario Argento zich kenmerkt door fantastische neonkleuren, kiest cinematograaf Sayombhu Mukdeeprom (die onder anderen ook Call Me by Your Name en films van Apichatpong Weerasethakul op zijn cv heeft staan) hier bewust voor een andere aanpak. Met een guur, bleek en kil palet van aardse kleuren brengt hij ons helemaal in de stemming van een winters Berlijn à la 1977 en legt hij op hypnotiserende wijze de verschillende dans-en-horrorscènes vast. De bombastische soundtrack van Goblin wordt ingewisseld door een sombere score van Radiohead frontman Thom Yorke die meer op de achtergrond treedt en de huiveringwekkende scènes sterk ondersteunt. Het zijn keuzes zoals deze die er gelukkig voor zorgen dat Suspiria niet slechts een ongeïnspireerde één-op-één herhaling van de klassieker wordt, maar echt een eigen visie presenteert. De nieuwe Suspiria kan dan ook beter gezien worden als een muziekcover dan een remake: een versie die vaak heel anders klinkt dan het originele nummer maar nog wel dezelfde basiselementen behoudt.
Het beperkte plot dat in Argento’s versie vooral dient om de verschillende body horror sequenties aan elkaar te verbinden, wordt vergroot om ons al vanaf het eerste halfuur een inkijk te geven in het werk van de heksenkring. Dit zorgt er echter niet voor dat het enigma rondom de heksen volledig verdwijnt, je blijft immers nog steeds gissen naar het motief achter hun acties. Daarnaast kleden Guadagnino en scenarioschrijver David Kajganich (A Bigger Splash) de macabere verhandelingen in de dansschool aan met hier en daar verwijzingen naar actuele politieke gebeurtenissen van 1977, in tegenstelling tot het origineel dat zich niet expliciet in een tijdsperiode vestigt.
Zo wordt de Duitse Herfst, de periode wanneer de strijd tussen de Duitse staat en de terroristen van de Rote Armee Faktion een bloedig hoogtepunt bereikte, meerdere malen aangehaald als ook het recente oorlogsverleden dat zijn naslag heeft op zowel het personage Dr. Jozef als de stad Berlijn. De sociaal-politieke referenties dienen niet slechts als tijdperk aanduidingen, maar worden ook redelijk krampachtig als thema in het plot verweven. Hoewel Guadagnino en Kajganich op deze wijze meer diepgang proberen te leveren aan de beweegredenen van de heksensamenzwering, komt dit helaas niet helemaal uit de verf en voelt het vooral als oppervlakkige name dropping zonder dat er werkelijke gewichtigheid achter zit.
Laat het verlangen naar een sluitende verklaring voor alle mysterie dus links liggen en ga Suspiria vooral bekijken voor het visuele spektakel en de ijzingwekkende dansscènes. En natuurlijk niet te vergeten de geweldige Tilda Swinton die maar liefst drie, zeer uiteenlopende, rollen overtuigend vertolkt!
Geschreven door Angela Otto
lariot.nl 