De positieve test. Het gesprek met je ouders. Dan de maanden van groeien, gezwollen enkels, luisteren naar de zachte hartkloppingen, tot slot het urenlang persen, tieren en zwoegen… Dan uiteindelijk het verlossende geluid: het huilen van je baby. De gelukzalige omhelzing. Maar wat als dat de laatste keer is? Wat als je daarna genoodzaakt bent om je bloedeigen kind af te staan?

Hoe vul je die leegte op?

De negatieve uitslag. Keer op keer, blijven proberen, hopen op het beste, toch die verstenende diagnose. Jarenlange IVF-procedures en een krimpende spaarrekening, de wanhoop nabij. Dan toch die keuze maken: adoptie. Daarna het intakegesprek voeren, de voorwaardes doornemen en handtekeningen zetten. Uiteindelijk de bevalling, maar niet die van jou.

Vult dit die leegte op?

Naomi Kawase (The Mourning Forest, An) vertelt het lief en leed van adoptie in haar nieuwste speelfilm True Mothers (Asa ga Kuru), gebaseerd op de gelijknamige roman van Mizuki Tsujimura.

Het kinderloze koppel Satoko en Kiyokazu Kurihara (Hiromi Nagasaku en Arata Iura) besluit na jaren van proberen een adoptiebureau in te schakelen. Na een eenmalige ontmoeting met de 14-jarige, net bevallen Hikari Katakura (Aju Makita) ontfermen ze zich over haar pasgeboren baby en scheiden hun wegen. Kawase gebruikt beide perspectieven om de grootse impact van een geboorte te beschrijven. Tot in de kleinste detail maken we beide reizen mee; de wanhopige zoektocht van Satoko en Kiyokazu naar zwangerschap en hoe Hikari van onschuldig tienermeisje verandert in een verstoten eenling.

De intieme cinematografie en het overtuigende acteerwerk maakt dat de speelfilm af en toe als een documentaire aanvoelt. Tegelijkertijd is het scenario zo opgebouwd dat het verhaal als een mysterie wordt gebracht: wie is nou eigenlijk de true mother? Welkome rustmomenten werden geboden door beelden van de adembenemende natuur in Japan en gaven mij direct de neiging om een retourtje Tokio te boeken. Pandemie of niet. Maar op een gegeven moment begon al die perfectie en de politiek correcte conversaties bij mij argwaan op te wekken. Kawase schetst nu wel een heel idyllisch drama. Waar zijn de scherpe randjes? De miscommunicaties en echtparenruzies? Die horen toch zeker ook bij het leven? Hoe dan ook, met True Mothers zet Kawase het onderwerp adoptie in de schijnwerpers en laat daarmee geen enkel verhaal onbeschreven.

Geschreven door Daan Robberse