La Voix Humaine, Jean Cocteau’s beroemde toneelstuk uit 1932, is al meermaals bewerkt, gespeeld en verfilmd. Als een maker zich daarom hieraan waagt, legt die zichzelf hoge verwachtingen op. Het stuk gaat over een verlaten vrouw die nog eenmaal haar ex-geliefde belt, met alle gevolgen van dien. Pedro Almodóvar, de internationaal bekende Spaanse regisseur, besloot dit jaar om ook zijn eigen stempel op dit verhaal te drukken. 

Zijn film The Human Voice duurt uiteindelijk een klein half uur, maar doet qua diepgang zeker niet onder voor langere films. Tilda Swinton speelt de hoofdrol, waarmee Almodóvar al een flinke stap zet richting succes. Ze weet elke emotie meesterlijk over te brengen en weet precies de juiste energie te pakken die Almodóvar zoekt. Hij lijkt niet de La Voix Humaine te willen maken zoals die is geschreven: een afhankelijke, gebroken vrouw die wanhopig haar geliefde probeert terug te winnen. In zijn versie is de vrouw sterk, vrij en aanwezig. Al aan het begin van de film verandert Almodóvar het narratief: we zien Swinton een gereedschapswinkel binnen lopen om een hamer te kopen. Deze wordt zorgvuldig ingepakt, alsof het een bos bloemen is, waarmee ze vervolgens thuis het pak van haar man te lijf gaat. De kijker wordt hierdoor geïntroduceerd aan een krachtig personage, bij wie gebroken afhankelijkheid ver te zoeken is. De camera focust veel op haar gezicht, die ze strak in plooi probeert te houden maar waarin desondanks elke twijfel, irritatie en verlangen gelezen kan worden. Wanhoop is er echter niet. Het is merkbaar dat ze weet dat ze zich zelf staande kan houden. 

Het decor draagt hieraan bij. Almodóvar staat bekend om zijn talent hiervoor, en bewijst dit talent opnieuw in The Human Voice.  Alles is strak, kleurrijk en gestileerd. We zien Swinton in prachtige kostuums door een soort surrealistisch poppenhuis bewegen, onderwijl pratend tegen haar ex-geliefde. Dit doet ze in haar AirPods, waardoor ze tegen zichzelf lijkt te praten. Naast dat dit de film in de moderne tijd plaats, geeft Almodóvar Swinton hierdoor ook meer vrijheid. Ze is niet gebonden aan een snoer van een telefoon. Swinton is daarnaast ook niet alleen: de hond van haar ex woont nog bij haar. Ze lijkt eerst weinig interesse te hebben in deze wandelende herinnering aan haar ex, maar gaandeweg verbetert deze band. Hiermee symboliseert haar acceptatie van de hond, de acceptatie van haar verbroken relatie. 

Almodóvar heeft van een bekende klassieker een modern verhaal gemaakt die zijn oorsprong eer aandoet. Zijn oog voor detail en al zijn kleine veranderingen maken dit een film die je vaker moet kijken. Het zal je blijven verrassen, en telkens meer vertrouwen geven in het grote talent van Almodóvar. 

Geschreven door Anne Oort