Verlangen naar liefde wordt door velen als iets menselijks gezien. De mens raakt veelal geïntrigeerd door het idee dat er iemand op deze aarde rondloopt die het andere deel van de symbolische hartjesketting bij zich draagt. Dit creërt een perfect podium voor de verfilming van deze queeste naar geluk in partnerschap. Zo ook in Ich bin Dein Mensch, de nieuwste film van regisseur Maria Schrader.

Wetenschapper Alma (Maren Eggert) krijgt de opdracht om Tom te testen op zijn romantische vaardigheden. Op het eerste gezicht ziet Tom (Dan Stevens) eruit als een doodnormale man, maar niets is minder waar. Tom is op basis van gegevens uit duizenden databases ontwikkeld om de perfecte partner te zijn voor de mensen om zich heen. Hij is een van de vele robots die worden ingezet om mensen die tot heden ongelukkig zijn geweest in de liefde een (kunstmatig intelligente) oplossing te bieden. Aanvankelijk loopt Alma niet warm voor het idee dat zij Tom voor drie weken in huis moet nemen om te kijken of zijn programmering dusdanig goed is afgestemd op haar behoeften en karaktereigenschappen, maar afwijzen is geen optie. Alleen door deel te nemen aan het experiment wordt haar eigen onderzoek naar het belang van poëtisch taalgebruik in oude geschriften gefinancierd. Ondanks uitgebreide programmering lijkt Tom niet voorbereid op de afstandelijkheid van Alma, wat zorgt voor de nodige uitdagingen. Hij doet de dingen waar 93 procent van de vrouwen van blijken te dromen, maar Alma behoort tot de andere 7 procent. De romantische gebaren roepen eerder extra aversie dan toenadering op. Toch begint Alma op den duur te ontdooien voor haar mechanische lief, maar de onderliggende twijfels lijken nooit volledig te verdwijnen. 

Ich bin dein Mensch is een verfrissende film binnen het ietswat uitgemolken genre van de romantische komedie. Het voldoet aan de meeste voorwaarden voor een film die makkelijk wegkijkt. De sciencefiction benadering van het klassieke liefdesverhaal roept interessante vragen op. Zo wordt binnen de film een nadruk gelegd op de antropologische impact van de integratie van menselijke robots. Als er robots bestaan die de mens als ideaal beschouwd, waarom zou men dan moeite steken in humane relaties waar conflict, op kleine of grote schaal, onvermijdelijk is? Desondanks, zou ik Ich bin dein Mensch niet baanbrekend noemen. In vergelijking met andere films van een soortgelijk kaliber zoals, Her (2013) en Ex Machina (2015) wordt er op cinematografisch noch technologisch aspect iets toegevoegd aan gesprek over dit onderwerp. Zo boeit de ‘toekomstwereld’ in Her onder andere door de verfijnde, heldere colour grading waar Ich bin dein Mensch een fletse indruk achterlaat. Ook zijn de vragen die worden opgeroepen in Ich bin dein Mensch slechts een variatie op hetgeen wat al eerder is getoond. Kortom, weinig nieuwe inzichten in het kader van mens-robot liefdesrelaties.

Absurdistisch als het idee van een romance met een perfect afgestemde robot ook kan klinken, zo alledaags is de beginscène. Een goed begin is het halve werk en dat heeft Tom ook begrepen: ‘Jouw ogen zijn als twee bergmeren waarin ik wil verdrinken’. Het levende bewijs dat openingszinnen lastig blijven, ook voor robots.

Geschreven door Daniella Verschuur