Wonend in een groot appartement, uitkijkend over de Middellandse Zee, zou je denken dat er niet zo veel te klagen valt. Advocaat Gianni Drakopoulos ziet dat anders, er is namelijk heel veel te klagen. Sterker nog: het leven is een grote treurnis waar niet om gelachen mag worden. Er moeten tranen vloeien. Als dat even niet zo makkelijk gaat, is het dan ook prima om met de hulp van wat traangas een huilbui te ontlokken. Het is immers ‘een groot gemis als een mens niet meer huilen kan’.

Een absurde oplossing die niet op zichzelf staat in een film die enkel bestaat uit een bijeengeraapte verzameling van eigenaardige scènes en taferelen. Zo duikt Drakopoulos ’s nachts in de klankkast van zijn dure piano om de pianosnaren uit stemming te brengen: opdat zijn 10-jarige zoon geen Mozart meer kan spelen. Dat soort vrolijke muziek is immers niet gepast, de vrouw van Drakopoulos ligt in een coma in het ziekenhuis en elke expressie van lichtzinnigheid dient uitgebannen te worden. Ter voorbereiding op de begrafenis van zijn vrouw schaft hij alvast een duur, perfect op maat gesneden begrafenispak aan en bereidt hij zijn dramatische begrafenisspeech voor.

Maar wat is verdriet en leed zonder het even aan je omgeving te laten weten en daar de nodige aandacht voor terug te krijgen? Drakopoulos is niet geschroomd zijn omgeving te laten merken dat het lot hem slecht gezind is, dat het leed dat hem overkomt ondragelijk is. Je zou kunnen zeggen dat hij het van de daken schreeuwt, maar wel op zijn eigen koude en gereserveerde manier. Gek genoeg beantwoord zijn omgeving zijn roep om medelijden. Zijn onderbuurvrouw brengt hem elke ochtend een vers gebakken sinaasappel taart, zijn vrienden bieden hem een platform voor zijn zielige verhalen en zijn collega’s op het werk gunnen hem zo af en toe een omhelzing.

De film doet al snel denken aan The Lobster en The Killing of a Sacred Deer: Griekse films waar het eigenaardige ook de boventoon voert. In deze films kan er nog wat gelachen worden, iets dat hier ondanks de bijna komische absurdheid van de scènes toch niet het geval is.

Het sterke plot van ‘The Lobster’ en ‘The Killing of a Sacred Deer’, ontbreekt ook bij Pity, en dat terwijl de film door dezelfde scenarist geschreven is. Deze afwezigheid van een pakkende verhaallijn maakt dat de film halverwege saai dreigt te worden.

Gelukkig wordt alles net op tijd gered van een te grote eentonigheid zodra de vrouw van Drakopoulos onverhoopt uit haar coma raakt. Nu Drakopoulos geen aantoonbare reden meer heeft het medelijden van zijn omgeving te ontvangen, ziet hij zich genoodzaakt die aanleidingen tot medelijden maar zelf te creëren.

Gehuld in extreme uitvergrotingen en een macaber sausje, geeft regisseur Babis Markidis in zijn tweede speelfilm een podium aan een aan nogal oncharmante, maar toch wel af en toe voorkomende menselijke karaktertrek: het afhankelijk zijn van medelijden en het zoeken naar manieren om dit te blijven krijgen. Mocht je geschokt worden door enige mate van herkenning, dan biedt de film toch ook weer wat troost: het kan nog altijd erger.

Geschreven door Jorryt de Jong